...Aslında yoktu kaybedecek sevinçlerim, umutlarım... Oysa hep korktum kaybetmekten. Ben dilek ağaçlarındaki renk cümbüşünü görmeden sızlattım yüreğimi acıya gülsün diye... Arzularım hep kırık camlar üzerindeydi o yüzden yaralıydı adımlarım... Hep gitmeler yakıştı çekingen adımlarıma. Ardıma bakmak sadece gözyaşıyla mükafatlanr bilirim... Ben aslında amatör bir çırağım yağmur kokulu kimsesiz sokak uçlarında. Belki bu yüzden göremiyorum her gündüzün sonundaki akşamı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder